Llegamos al millón de visitas en nuestro blog. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola: EL recibido estafa Satisfacción la Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe sobre mi Libro, Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
HOMILIA - ES
01-08-2016
19 Tiempo ordinario – C
Lucas 12,32-48
LOS
NECESITAMOS MÁS QUE NUNCA
Las primeras generaciones
cristianas se vieron muy pronto obligadas a plantearse una cuestión decisiva.
La venida de Cristo resucitado se retrasaba más de lo que habían pensado en un
comienzo. La espera se les hacía larga. ¿Cómo mantener viva la esperanza? ¿Cómo
no caer en la frustración, el cansancio o el desaliento?
En los evangelios encontramos
diversas exhortaciones, parábolas y llamadas que solo tienen un objetivo: mantener viva la
responsabilidad de las comunidades cristianas. Una de las llamadas más
conocidas dice así: «Tened ceñida la
cintura y encendidas las lámparas». ¿Qué sentido pueden tener estas
palabras para nosotros, después de veinte siglos de cristianismo?
Las dos imágenes son muy
expresivas. Indican la actitud que han de tener los criados que están esperando
de noche a que regrese su señor, para abrirle el portón de la casa en cuanto
llame. Han de estar con «la cintura
ceñida», es decir, con la túnica arremangada para poder moverse y actuar
con agilidad. Han de estar con «las
lámparas encendidas» para tener la casa iluminada y mantenerse despiertos.
Estas palabras de Jesús son
también hoy una llamada a vivir con lucidez y responsabilidad, sin caer en la
pasividad o el letargo. En la historia de la Iglesia hay momentos en que se
hace de noche. Sin embargo, no es la hora de apagar las luces y echarnos a dormir.
Es la hora de reaccionar, despertar nuestra fe y seguir caminando hacia el
futuro, incluso en una Iglesia vieja y cansada.
Uno de los obstáculos más
importantes para impulsar la transformación que necesita hoy la Iglesia es la
pasividad generalizada de los cristianos. Desgraciadamente, durante muchos
siglos los hemos educado, sobre todo, para la sumisión y la pasividad. Todavía
hoy, a veces parece que no los necesitamos para pensar, proyectar y promover
caminos nuevos de fidelidad hacia Jesucristo.
Por eso, hemos de valorar, cuidar
y agradecer tanto el despertar de una nueva conciencia en muchos laicos y
laicas que viven hoy su adhesión a Cristo y su pertenencia a la Iglesia de un
modo lúcido y responsable. Es, sin duda, uno de los frutos más valiosos del
Vaticano II, primer concilio que se ha ocupado directa y explícitamente de
ellos.
Estos creyentes pueden ser hoy el
fermento de unas parroquias y comunidades renovadas en torno al seguimiento
fiel a Jesús. Son el mayor potencial del cristianismo. Los necesitamos más que
nunca para construir una Iglesia abierta a los problemas del mundo actual, y
cercana a los hombres y mujeres de hoy.
José Antonio Pagola
HOMILIA - EU
2016-08-01
Urteko 19. igandea
– C
Lukas 12,32-48
INOIZ BAINO GEHIAGO BEHAR DITUGU
Lehen
kristau-belaunaldiak beharturik gertatu ziren arazo erabakitzaile bati aurre
egitera. Kristo berpiztuaren etorrera atzeratzen ari zen, hasiera batean uste
izan zuten baino gehiago. Luze jotzen hasi ziren itxarote hura. Nola eutsi
bizirik esperantzari? Nola ez etsi, ez nekatu, ez amore eman?
Ebanjelioetan
xede bakarra duten aholku, parabola eta dei asko ikusten dugu:
kristau-elkarteen erantzukizuna bizirik gorde nahi dute. Ezagunenetako batek
dio: «Bizi gerrikoa loturik eta
argiontziak pizturik». Zer esan nahi dute hitz hauek guretzat, hogei mende
geroago?
Irudi biak
dira oso esanguratsuak. Beren jauna noiz itzuliko, gauez zain diren
zerbitzariek behar duten jarrera adierazten dute, hark deitu orduko atea ireki
diezaioten. «Gerrikoa loturik» bizi
behar dute, hau da, galtzak beren tokian, egoki mugitzeko eta zalu jarduteko. «Argiontziak pizturik» bizi behar dute,
etxea argiturik eta esna egoteko.
Jesusen hitz
hauek dei dira gaur egun ere erne eta erantzukizunez bizitzeko, geldo eta erdi
lo egon gabe. Elizaren historian izan ohi dira gau gertatzen diren mementoak.
Halaz guztiz, ez dira argiak itzali eta lo egiteko memento. Itzulikatzeko
memento dira, geure fedea esnatzeko memento eta etorkizunerantz bide egiteko
memento, Eliza zahar eta nekatuan berean ere.
Elizak gaur
beharrezkoa duen eraldaketa bultzatzeko oztoporik handienetakoa kristauen
pasibotasun orokortua da. Tamalez, mende askotan, batez ere meneko eta pasibo
izateko hezi izan dugu jendea. Gaur berean ere, tarteka, badirudi ez dugula jende
horren beharrik Jesu Kristorekiko leialtasunean bide berriak pentsatzeko,
proiektatzeko, sustatzeko.
Horregatik
eta joera horren kontra, baliotzat eman, artatu eta eskertu beharra dugu
laikoen artean nabari den kontzientzia berria, bai Kristorekiko atxikimendua,
bai eliztar izatea era argian eta erantzukizunezkoan bizitzeko. Dudarik gabe,
laikoez zuzenean eta berariaz jardun den lehenengo kontzilioa izan den Vatikano
II.aren fruiturik baliotsuenetakoa da.
Fededun
hauek, Jesusi leial jarraitze aldera berriztatzen ari diren parrokien eta
elkarteen legamia izan daitezke. Kristautasunaren potentzialik handiena dira.
Inoiz baino gehiago behar ditugu, egungo munduaren problemei begira eta egungo
gizon-emakumeengandik hurbil biziko den Eliza eraikitzeko.
José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain
HOMILIA - CA
01-08-2016
Diumenge 19 durant
l’any – C
Lluc 12,32-48
ELS NECESSITEM MÉS QUE MAI
Les primeres
generacions cristianes es van veure molt aviat obligades a plantejar-se una
qüestió decisiva. La vinguda de Crist ressuscitat s’endarreria més del que
havien pensat en un començament. L’espera se’ls feia llarga. Com mantenir viva
l’esperança? Com no caure en la frustració, el cansament o el desànim?
En els
evangelis trobem diverses exhortacions, paràboles i crides que només tenen un
objectiu: mantenir viva la responsabilitat de les comunitats cristianes. Una de
les crides més conegudes diu així: «Estigueu
a punt, amb el cos cenyit i les llànties enceses». Quin sentit poden tenir
aquestes paraules per a nosaltres, després de vint segles de cristianisme?
Les dues
imatges són molt expressives. Indiquen l’actitud que han de tenir els criats
que esperen de nit que torni el seu senyor, per obrir-li la porta de la casa
quan truqui. Han d’estar «amb el cos
cenyit», és a dir, amb la túnica arremangada per poder-se moure i actuar
amb agilitat. Han d’estar amb «les
llànties enceses» per tenir la casa il·luminada i mantenir-se desperts.
Aquestes
paraules de Jesús són també avui una crida a viure amb lucidesa i
responsabilitat, sense caure en la passivitat o la letargia. En la història de
l’Església hi ha moments en què es fa de nit. No obstant això, no és l’hora
d’apagar els llums i posar-nos a dormir. És l’hora de reaccionar, despertar la
nostra fe i continuar caminant cap al futur, fins i tot en una Església vella i
cansada.
Un dels
obstacles més importants per impulsar la transformació que necessita avui
l’Església és la passivitat generalitzada dels cristians. Malauradament, durant
molts segles els hem educat, sobretot, per la submissió i la passivitat. Encara
avui, de vegades sembla que no els necessitem per pensar, projectar i promoure
camins nous de fidelitat a Jesucrist.
Per això,
hem de valorar, cuidar i agrair tant el despertar d’una nova consciència en
molts laics i laiques que viuen avui la seva adhesió a Crist i la seva
pertinença a l’Església d’una manera lúcida i responsable. És, sens dubte, un
dels fruits més valuosos del Vaticà II, primer concili que s’ha ocupat directa
i explícitament d’ells.
Aquests
creients poden ser avui el ferment d’unes parròquies i comunitats renovades al
voltant del seguiment fidel a Jesús. Són el més gran potencial del
cristianisme. Els necessitem més que mai per construir una Església oberta als
problemes del món actual, i propera als homes i les dones d’avui.
José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat
HOMILIA - GL
01-08-2016
19 Tempo ordinario – C
Lucas 12,32-48
NECESITÁMOLOS
MÁIS QUE NUNCA
As primeiras xeracións cristiás
víronse ben axiña obrigadas a proporse unha cuestión decisiva. A vinda de
Cristo resucitado atrasábase máis do que pensaran nun comezo. A espera
facíaselles longa. Como manteren viva a esperanza? Como non caer na
frustración, o cansazo ou o desalento?
Nos evanxeos atopamos diversas
exhortacións, parábolas e chamadas que só teñen un obxectivo: manter viva a
responsabilidade das comunidades cristiás. Unha das chamadas máis coñecidas di
así: «Tende cinguida a cintura e
acendidas as lámpadas». Que sentido poden ter estas palabras para nós, logo
de vinte séculos de cristianismo?
As dúas imaxes son moi
expresivas. Indican a actitude que han ter os criados que están esperando de
noite a que regrese o seu señor, para abrirlle o portón da casa en canto chame.
Han estar «coa cintura cinguida», é
dicir, coa túnica arremangada para poderen moverse e actuaren con axilidade.
Han estar «coas lámpadas acesas» para
ter a casa iluminada e mantérense espertos.
Estas palabras de Xesús son tamén
hoxe unha chamada a vivirmos con lucidez e responsabilidade, sen caermos na
pasividade ou o letargo. Na historia da Igrexa hai momentos nos que se fai de
noite. Con todo, non é a hora de apagar as luces e botármonos a durmir. É a
hora de reaccionar, espertar a nosa fe e seguirmos camiñando cara ao futuro, tamén
nunha Igrexa vella e cansa.
Un dos atrancos máis importantes
para impulsar a transformación que necesita hoxe a Igrexa é a pasividade
xeralizada dos cristiáns. Desgraciadamente, durante moitos séculos educámolos,
sobre todo, para a submisión e a pasividade. Aínda hoxe, ás veces, parece que
non os necesitamos para pensar, proxectar e promover camiños novos de
fidelidade cara a Xesús Cristo.
Por iso, habemos valorar, coidar
e agradecer tanto o espertar dunha nova conciencia en moitos laicos e laicas que
viven hoxe a súa adhesión a Cristo e a súa pertenza á Igrexa dun modo lúcido e
responsábel. É, sen dúbida, un dos froitos máis valiosos do Vaticano II,
primeiro concilio que se ocupou directa e explicitamente deles.
Estes crentes poden ser hoxe o
fermento dunhas parroquias e comunidades renovadas en torno ao seguimento fiel
a Xesús. Son o meirande potencial do cristianismo. Necesitámolos máis do que
nunca para construír unha Igrexa aberta aos problemas do mundo actual, e
próxima aos homes e mulleres de hoxe.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
HOMILIA -IT
01-08-2016
19 Tempo ordinario
– C
Luca 12,32-48
PIÙ CHE MAI ABBIAMO BISOGNO DI LORO
Le prime
generazioni cristiane si videro molto resto obbligate a porsi una domanda
decisiva. Il ritorno di Cristo risorto ritardava più di quanto avessero pensato
all’inizio. L’attesa si faceva lunga. Come mantenere viva la speranza? Come non
cadere nella frustrazione, nella stanchezza o nello scoraggiamento?
Negli
evangeli troviamo diverse esortazioni, parabole e appelli che hanno un solo
obiettivo: mantenere viva la responsabilità delle comunità cristiane. Uno degli
appelli più noti dice così: «Abbiate la
cintura allacciata e le lampade accese». Che senso possono avere queste
parole per noi, dopo venti secoli di cristianesimo?
Le due
immagini sono molto espressive. Indicano l’atteggiamento che devono avere i
domestici che stanno aspettando nella notte il ritorno del loro padrone, per
aprirgli la porta di casa quando bussi. Devono stare con «la cintura allacciata», cioè con la tunica rimboccata per potersi
muovere e agire agilmente. Devono stare con «le
lampade accese» per avere la casa illuminata e mantenersi svegli.
Queste
parole di Gesù sono anche oggi un appello a vivere con lucidità e responsabilità,
senza cadere nella passività o nel letargo. Nella storia della Chiesa ci sono
momenti in cui si fa notte. Ciò nonostante, non è l’ora di spegnere le luci e
metterci a dormire. È l’ora di reagire, risvegliare la nostra fede e continuare
a camminare verso il futuro, anche in una Chiesa vecchia e stanca.
Uno degli
ostacoli più importanti per promuovere la trasformazione di cui oggi ha bisogno
la Chiesa è la passività generalizzata dei cristiani. Disgraziatamente durante
molti secoli li abbiamo educati soprattutto alla sottomissione e alla
passività. Ancora oggi, a volte sembra che non abbiamo bisogno di loro per
pensare, progettare e promuovere nuove vie di fedeltà verso Gesù Cristo.
Per questo
dobbiamo valorizzare, curare e gradire molto il risvegliarsi di una nuova
coscienza in molti laici e laiche che vivono oggi la loro adesione a Cristo e
la loro appartenenza alla Chiesa in un modo lucido e responsabile. È, senza
dubbio, uno dei frutti più preziosi del Vaticano II, il primo concilio che si è
occupato direttamente ed esplicitamente di loro.
Questi
credenti possono essere oggi il fermento di parrocchie e comunità rinnovate
attorno alla sequela fedele di Gesù. Sono il potenziale più grande del
cristianesimo. Ne abbiamo bisogno più che mai per costruire una Chiesa aperta
ai problemi del mondo attuale, e vicina agli uomini e alle donne di oggi.
José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo
HOMILIA - FR
01-08-2016
19 Temps ordinaire
– C
Luc 12,32-48
NOUS EN AVONS BESOIN PLUS QUE JAMAIS
Les
premières générations chrétiennes se sont senties très tôt obligées de se poser
une question décisive. Le retour du Christ ressuscité prenait plus de retard
qu´elles ne l´avaient prévu au début. L’attente devenait longue. Comment
maintenir vivante l`espérance? Comment éviter de tomber dans la frustration,
dans la fatigue ou le découragement?
Nous
trouvons dans les évangiles plusieurs exhortations, paraboles et appels dont
l’objectif est unique: maintenir vivante la responsabilité des communautés
chrétiennes. L’un des appels les plus connus dit ceci: «Gardez votre ceinture attachée et vos lampes allumées». Quel
sens ces mots peuvent-ils avoir pour nous, après vingt siècles de
christianisme?
Les deux
images sont très expressives. Elles indiquent l`attitude que doivent avoir les
serviteurs qui attendent dans la nuit le retour de leur maître afin de lui
ouvrir la porte de la maison dès qu’il frappera. Ils devront attendre, «la ceinture attachée», c`est-à-dire, la
tunique retroussée leur permettant de bouger et d´agir avec agilité. Et ils
devront garder «leurs lampes allumées»
afin de maintenir la maison éclairée et de rester éveillés.
Ces mots de
Jesús sont aujourd´hui aussi un appel à vivre avec lucidité et responsabilité,
sans tomber dans la passivité ou dans la léthargie. Il y a dans l’histoire de
l`Eglise des moments où il fait nuit. Ce n’est pas pourtant l’heure d’éteindre
les lampes et de se mettre à dormir. C’est l’heure de réagir, d’éveiller notre
foi et de continuer notre chemin vers l´avenir, même au coeur d´une Eglise
vieille et fatiguée.
La passivité
généralisée des chrétiens constitue aujourd’hui l`un des principaux obstacles
pour lancer la transformation dont l’Eglise a besoin aujourd`hui.
Malheureusement, pendant des siècles, les chrétiens ont été surtout formés à la
soumission et à la passivité. Encore aujourd’hui, nous donnons parfois
l’impression de ne pas en avoir besoin pour penser, pour planifier et
promouvoir de nouveaux chemins de fidélité à Jésus Christ.
C’est
pourquoi, il nous faut valoriser, soigner et remercier grandement l’éveil d`une
nouvelle conscience chez beaucoup de laïcs, hommes et femmes, qui sont en train
de vivre aujourd’hui leur adhésion à Jésus Christ et leur appartenance à
l’Eglise d`une manière lucide et responsable. C’est, sans doute, l’un des
fruits les plus importants de Vatican II, premier concile qui s’en est occupé
directement et explicitement.
Ces croyants
peuvent devenir aujourd’hui le ferment des paroisses et des communautés
renouvelées à la suite fidèle de Jésus. Ils constituent le plus grand potentiel
du christianisme. Plus que jamais nous en avons besoin pour construire une
Eglise ouverte aux problèmes du monde actuel, et proche des hommes et des
femmes d’aujourd’hui.
José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna
HOMILIA - PT
01-08-2016
19 Tempo ordinário
– C
Lucas 12,32-48
NECESITAMO-LOS MAIS DO QUE NUNCA
As primeiras
gerações cristãs viram-se muito rapidamente obrigadas a colocar-se uma questão
decisiva. A vinda de Cristo ressuscitado demorava mais do que se tinha pensado
de início. A espera tornava-se longa. Como manter viva a esperança? Como não
cair na frustração, no cansaço ou no desalento?
Nos
evangelhos encontramos diversas exortações, parábolas e chamadas que só têm um
objetivo: manter viva a responsabilidade das comunidades cristãs. Uma das
chamadas mais conhecidas diz assim: «Tende
cingida a cintura e acesas as lâmpadas». Que sentido pode ter estas
palavras para nós, depois de vinte séculos de cristianismo?
As duas
imagens são muito expressivas. Indicam a atitude que hão de ter os criados que
estão à espera de noite que regresse o seu senhor, para abrir-lhe o portão da
casa quanto chame. Hão de estar com «a
cintura cingida», quer dizer, com a túnica arregaçada para poderem mover-se
e atuar com agilidade. Hão de estar com «as
lâmpadas acesas» para ter a casa iluminada e manterem-se despertos.
Estas
palavras de Jesus são também hoje uma chamada a viver com lucidez e
responsabilidade, sem cair na passividade ou na letargia. Na história da Igreja
há momentos em que se cai a noite. No entanto, não é a hora de apagar as luzes
e nos pormos a dormir. É a hora de reagirmos, despertar a nossa fé e seguir
caminhando para o futuro, inclusive numa Igreja velha e cansada.
Um dos
obstáculos mais importantes para impulsionar a transformação que necessita hoje
a Igreja é a passividade generalizada dos cristãos. Desgraçadamente, durante
muitos séculos temos educado, sobretudo, para a submissão e a passividade.
Todavia hoje, às vezes parece que não os necessitamos para pensar, projetar e
promover caminhos novos de fidelidade para Jesus Cristo.
Por isso,
temos de valorizar, cuidar e agradecer tanto o despertar de uma nova
consciência em muitos laicos e laicas que vivem hoje a sua adesão a Cristo e a
sua pertença à Igreja de um modo lúcido e responsável. É, sem dúvida, um dos
frutos mais valiosos do Vaticano II, primeiro concílio que se ocupou direta e
explicitamente deles.
Estes
crentes podem ser hoje o fermento de umas paróquias e comunidades renovadas em
torno de seguirmos fiéis a Jesus. São o maior potencial do cristianismo.
Necessitamo-los mais do que nunca para construir uma Igreja aberta aos
problemas do mundo atual, e próxima dos homens e mulheres de hoje.
José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez
HOMILIA - EN
08-01-2016
19 Ordinary – C
Luke 12,32-48
WE NEED THEM MORE THAN EVER
The first
generations of Christians quickly saw themselves obliged to ask themselves a
decisive question. The coming of the Risen Christ was delayed more than they
had thought at the beginning. The wait got long. How to keep their hope alive?
How to not fall into frustration, weariness or discouragement?
In the
Gospels we find various exhortations, parables and calls that have just one
objective: keeping alive the Christian communities’ responsibility. One of the
best known calls says it thus: «See that
you have your belts done up and your lamps lit». What meaning can these
words have for us, after 20 centuries of Christianity? The two images are very
expressive. They indicate the attitude that the servants should have as they
await the return of their master during the night, in order to open the door of
the house at his call. They need to be there «with their belts done up», that is, with their sleeves rolled up
to be able to move around and act with agility. They need to be there with «their lamps lit» in order to have the
house lit up and to keep themselves awake.
These
words of Jesus are also today a call to live lucidly and responsibly, without
falling into passivity or lethargy. In the Church’s history there are times
when it gets dark. However that isn’t when we should turn off the lights and go
to sleep. It’s the time to act once again, awaken our faith and keep walking
toward the future, even in an old and tired Church.
One of
the most important obstacles in the way of pushing the transformation that the
Church needs today is the generalized passivity of Christians. Unfortunately,
for many centuries now we have been taught, above all, to submit and be
passive. Even today, sometimes it seems that we don’t see the need to think,
project and promote new paths of faithfulness to Jesus.
That’s
why we need to value, care for and be so thankful for the awakening of a new
conscience in many laity who today live out their adhesion to Christ and their
belonging to the Church lucidly and responsibly. This is, without doubt, one of
the strongest fruits of Vatican II, the first council that was concerned
directly and explicitly about them.
These
believers today can be the leaven of our parishes and communities that are
being renewed around the faithful following of Jesus. They are the greatest
potential for Christianity. We need them more than ever to build a Church that
is open to the problems of today’s world and that is close to the men and women
of today.
José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf
Para
ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
No hay comentarios:
Publicar un comentario