martes, 17 de abril de 2018

04-22-2018 - 4nd Sunday of Easter – B

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Nos faltan 55.000 visitas en nuestro blog para llegar a los dos millones. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó  en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos  la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola:  EL recibido estafa Satisfacción la  Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe  sobre mi Libro,  Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------



HOMILIA – ES

22-04-2018
Domingo 4 Pascua – B
Juan 10,11-18

BUSCAR DESDE DENTRO

No se pueden diseñar programas o técnicas que conduzcan automáticamente hasta Dios. No hay métodos para encontrarse con él de forma segura. Cada uno ha de seguir su propio camino, pues cada uno tiene su manera de abrirse al misterio de Dios. Sin embargo, no todo favorece en igual medida el despertar de la fe.

Hay personas que nunca hablan de Dios con nadie. Es un tema tabú; Dios pertenece al mundo de lo privado. Pero luego tampoco piensan en él ni lo recuerdan en la intimidad de su conciencia. Esta actitud, bastante frecuente incluso entre quienes se dicen creyentes, conduce casi siempre al debilitamiento de la fe. Cuando algo no se recuerda nunca, termina muriendo por olvido e inanición.

Hay, por el contrario, personas que parecen interesarse mucho por lo religioso. Les gusta plantear cuestiones sobre Dios, la creación, la Biblia… Hacen preguntas y más preguntas, pero no esperan la respuesta. No parece interesarles. Naturalmente, todas las palabras son vanas si no hay una búsqueda sincera de Dios en nuestro interior. Lo importante no es hablar de «cosas de religión», sino hacerle sitio a Dios en la propia vida.

A otros les gusta discutir sobre religión. No saben hablar de Dios si no es para defender su propia posición y atacar la del contrario. De hecho, bastantes discusiones sobre temas religiosos no hacen sino favorecer la intolerancia y el endurecimiento de posturas. Sin embargo, quien busca sinceramente a Dios escucha la experiencia de quienes creen en él e incluso la de quienes lo han abandonado. Yo tengo que encontrar mi propio camino, pero me interesa conocer dónde encuentran los demás sentido, aliento y esperanza para enfrentarse a la existencia.

En cualquier caso, lo más importante para orientarnos hacia Dios es invocarlo en lo secreto del corazón, a solas, en la intimidad de la propia conciencia. Es ahí donde uno se abre confiadamente al misterio de Dios o donde decide vivir solo, de forma atea, sin Dios. Alguien me dirá: «Pero ¿cómo puedo yo invocar a Dios si no creo en él ni estoy seguro de nada?». Se puede. Esa invocación sincera en medio de la oscuridad y las dudas es, probablemente, uno de los caminos más puros y humildes para abrirnos al Misterio y hacernos sensibles a la presencia de Dios en el fondo de nuestro ser.

El cuarto evangelio nos recuerda que hay ovejas que «no son del redil» y viven lejos de la comunidad creyente. Pero Jesús dice: «También a estas las tengo que atraer, para que escuchen mi voz». Quien busca con verdad a Dios escucha, tarde o temprano, esta atracción de Jesús en el fondo de su corazón. Primero con reservas tal vez, luego con más fe y confianza, un día con alegría honda.

José Antonio Pagola

HOMILIA – EU

2018-04-22
Pazkoaldiko 4. igandea – B
Joan 10,11-18

BARNEZ BILATU

Ezin taxutu da Jainkoagana automatikoki eraman zaitzakeen egitarau edo teknikarik. Ez da metodorik, harekin era seguruan topo egiteko modukorik. Nork bere bidea egin behar du; izan ere, nork bere era du Jainkoaren misteriora irekitzeko. Halaz guztiz, bide guztiek ez dute balio, neurri berean, fedea esnatzeko.

Bada jenderik, Jainkoaz inorekin hitz egiten ez duenik. Gai tabu bat da; mundu pribatuko gauza da. Baina, gero, pentsatu ere ez du egiten Jainkoagan, ez du gogoratzen ere bere kontzientziaren barnekoitasunean. Jarrera honek, aski sarria beren burua fededun aitortzen dutenengan ere, fedea ahultzera eraman ohi du bat kasik beti. Zerbait inoiz ere gogoratzen ez denean, galdu egiten da azkenean ahaztearen ahazteaz eta ahuleriaz.

Bada, alderantziz, gauza erlijiosoez ardura handia duela ematen duen jenderik. Gustukoa izaten du arazoak harrotzea Jainkoaz, kreazioaz, Bibliaz… Galdera galderaren gain jardun ohi dira, baina erantzunik espero gabe. Ez du ematen inporta zaienik ere. Jakina, hitz guztiak hutsal gertatzen dira, barnean Jainkoaren zinezko bilaketarik ez bada. Garrantzizkoa ez da «erlijio-gauzez» hitz egitea, baizik eta Jainkoari lekutxo bat egitea norberaren bizitzan.

Beste batzuei, berriz, erlijioaren gainean eztabaida egitea gustatzen zaie. Ez dira gai Jainkoaz hitz egiteko, beren posizioa defenditzeko ez bada eta arerioarena atakatzeko. Izatez, gai erlijiosoen inguruko aski eztabaidak ez du egiten beste ezer: intolerantzia eta posturak gogortzea aldeztu. Alabaina, Jainkoaren bila zinez dabilenak gustukoa izaten du harengan sinesten dutenei entzutea, eta baita Jainkoa alde batera utzia dutenei ere. Nork bere bidea topatu behar du, baina axolagarri zaio ere jakitea besteek non aurkitzen duten zentzua, arnasa eta esperantza bizitzari aurre egiteko.

Nolanahi den, gauzarik inportanteena Jainkoagana jotzeko, bihotzaren bakardadetik berari dei egitea da, norberak bakarrik, norberaren kontzientziaren barnetik. Hor irekitzen ahal zaio bat Jainkoaren misterioari konfiantzaz edota, alderantziz, hor erabakitzen du bakarrik bizitzea, era ateoan, Jainkoa gabe. Norbaitek esaten ahal dit: «Baina nolatan dei egiten ahal diot Jainkoari, beragan sinesten ez badut, ezertaz seguru ez banago?» Egin daitekeena da. Iluntasunean eta duda-muda artean egindako zinezko dei hori da, segur aski, biderik garbienetako eta apalenetako bat geure burua Misterioari irekitzeko eta geure izatearen hondoenean dugun Jainkoaren presentziaz sentibera bihurtzeko.

Laugarren ebanjelioak gogorarazten digu, badirela beste ardi batzuk, «artegiko ez direnak», elkarte fededunetik urrun bizi direnak. Eta Jesusek dio: «Hauek ere erakarri beharra dut, nire ahotsa entzun dezaten». Jainkoa zinez bilatzen duenak sentituko du, goiz edo berandu, Jesusen erakarmen hori bere bihotz barnean. Lehenik, agian, kontu handiz; gero, fedez eta konfiantzaz; halako batean, poz sakonez.

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

HOMILIA – CA

22-04-2018
Diumenge 4 de Pasqua – B
Joan 10,11-18

CERCAR DES DE DINS

No es poden dissenyar programes o tècniques que condueixin automàticament fins a Déu. No hi ha mètodes per trobar-se amb ell de forma segura. Cadascú ha de seguir el seu propi camí, ja que cadascú té la seva manera d’obrir-se al misteri de Déu. No obstant això, no tot afavoreix en la mateixa mesura el despertar de la fe.

Hi ha persones que mai parlen de Déu amb ningú. És un tema tabú; Déu pertany al món del que és privat. Però després tampoc pensen en ell ni el recorden en la intimitat de la seva consciència. Aquesta actitud, força freqüent fins i tot entre els que es diuen creients, condueix gairebé sempre al debilitament de la fe. Quan alguna cosa no es recorda mai, acaba morint per oblit i inanició.

Hi ha, per contra, persones que semblen interessar-se molt pel fet religiós. Els agrada plantejar qüestions sobre Déu, la creació, la Bíblia… Fan preguntes i més preguntes, però no esperen la resposta. No sembla interessar-los. Naturalment, totes les paraules són vanes si no hi ha una recerca sincera de Déu en el nostre interior. L’important no és parlar de «coses de religió», sinó fer-li lloc a Déu en la pròpia vida.

A altres els agrada discutir sobre religió. No saben parlar de Déu si no és per defensar la seva pròpia posició i atacar la del contrari. De fet, força discussions sobre temes religiosos no fan sinó afavorir la intolerància i l’enduriment de postures. No obstant això, qui cerca sincerament Déu escolta l’experiència dels que creuen en ell i fins i tot la dels que l’han abandonat. Jo he de trobar el meu propi camí, però m’interessa conèixer on troben els altres sentit, alè i esperança per enfrontar-se a l’existència.

En qualsevol cas, el més important per orientar-nos cap a Déu és invocar-lo en el secret del cor, a soles, en la intimitat de la pròpia consciència. És aquí on hom s’obre confiadament al misteri de Déu o on decideix viure sol, de manera atea, sense Déu. Algú em dirà: «Però ¿com puc invocar Déu si no crec en ell ni estic segur de res?». Es pot. Aquesta invocació sincera enmig de la foscor i els dubtes és, probablement, un dels camins més purs i humils per obrir-se al Misteri i fer-nos sensibles a la presència de Déu en el fons del nostre ésser.

El quart evangeli ens recorda que hi ha ovelles que «no són d’aquest ramat» i viuen lluny de la comunitat creient. Però Jesús diu: «També les he de guiar. Elles escoltaran la meva veu». Qui cerca amb veritat a Déu sent, tard o d’hora, aquesta atracció de Jesús al fons del seu cor. Primer amb reserves potser, després amb més fe i confiança, un dia amb alegria profunda.

José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat

HOMILIA – GL

22-04-2018
Domingo 4 Pascua – B
Xoán 10,11-18

BUSCAR DESDE DENTRO

Non se poden deseñar programas ou técnicas que conduzan automáticamente ata Deus. Non hai métodos para atoparse con el de forma segura. Cada un ha seguir o seu propio camiño, pois cada un ten o seu xeito de abrirse ao misterio de Deus. Con todo, non todo favorece en igual medida o espertar da fe.

Hai persoas que nunca falan de Deus con ninguén. É un tema tabú; Deus pertence ao mundo do privado. Pero logo tampouco pensan nel nin o recordan na intimidade da súa conciencia. Esta actitude, bastante frecuente ata entre quen se din crentes, conduce case sempre ao debilitamento da fe. Cando algo non se recorda nunca, termina morrendo por esquecemento e inanición.

Hai, pola contra, persoas que parecen interesarse moito polo relixioso. Gustan de suscitaren cuestións sobre Deus, a creación, a Biblia… Fan preguntas e máis preguntas, pero non agardan a resposta. Non parece interesarlles. Naturalmente, todas as palabras son vas se non hai unha procura sincera de Deus no noso interior. O importante non é falar de «cousas de relixión», senón facerlle sitio a Deus na propia vida.

Outros gustan de discutiren sobre relixión. Non saben falaren de Deus se non é para defenderen a súa propia posición e atacaren a do contrario. De feito, bastantes discusións sobre temas relixiosos non fan senón favorecer a intolerancia e o endurecemento de posturas. Con todo, quen busca sinceramente a Deus escoita a experiencia dos que cren nel e ata a dos que o abandonaron. Eu teño de atopar o meu propio camiño, pero interésame coñecer onde atopan os demais sentido, alento e esperanza para enfrontárense á existencia.

En calquera caso, o máis importante para orientármonos cara a Deus é invocalo no secreto do corazón, a soas, na intimidade da propia conciencia. É aí onde un se abre confiadamente ao misterio de Deus ou onde decide vivir só, de forma atea, sen Deus. Alguén me dirá: «Pero como podo eu invocar a Deus se non creo nel nin estou seguro de nada?». Pois pódese. Esa invocación sincera no medio da escuridade e das dúbidas é, probabelmente, un dos camiños máis puros e humildes para abrírmonos ao Misterio e facernos sensíbeis á presenza de Deus no fondo do noso ser.

O cuarto Evanxeo recórdanos que hai ovellas que «non son deste curro» e viven lonxe da comunidade crente. Pero Xesús di: «Tamén a estas as teño que atraer, para que escoiten a miña voz». Quen busca con verdade a Deus escoita, tarde ou cedo, esta atracción de Xesús no fondo do seu corazón. Primeiro con reservas, talvez. Logo con máis fe e confianza. E un día con alegría fonda.

José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire

HOMILIA –IT

22-04-2018
Domenica 4 Pasqua – B
Giovanni 10,11-18

CERCARE DAL DI DENTRO

Non si possono disegnare programmi o tecniche che conducano automaticamente fino a Dio. Non ci sono metodi per incontrarsi con lui in maniera sicura. Ognuno deve seguire il suo proprio cammino, perché ognuno ha il suo modo di aprirsi al mistero di Dio. Tuttavia, non tutto favorisce in ugual misura il risvegliarsi della fede.

Ci sono persone che non parlano mai di Dio con nessuno. È un tema tabú; Dio appartiene al mondo del privato. Ma poi non pensano nemmeno a lui né lo ricordano nell’intimità della loro coscienza. Questo atteggiamento, abbastanza frequente anche tra coloro che si dicono cristiani, conduce quasi sempre all’indebolimento della fede. Quando qualcosa non si ricorda mai, finisce per morire per dimenticanza e inanizione.

Al contrario, ci sono persone che sembrano interessarsi molto al religioso. Amano porre questioni su Dio, la creazione, la Bibbia… Fanno domande e domande, ma non aspettano la risposta. Non sembra interessarle. Naturalmente, tutte le parole sono vane se non c’è una ricerca sincera di Dio nel nostro cuore. La cosa importante non è parlare di «cose di religione», ma fare spazio a Dio nella propria vita.

Ad altri piace discutere sulla religione. Non sanno parlare di Dio se non è per difendere la propria posizione e attaccare quella contraria. Di fatto, molte discussioni su temi religiosi non fanno che favorire l’intolleranza e l’indurimento delle posizioni. Tuttavia, chi cerca sinceramente Dio ascolta l’esperienza di chi crede in lui e anche quella di coloro che lo hanno abbandonato. Io devo trovare il mio proprio cammino, ma mi interessa conoscere dove gli altri trovano senso, coraggio e speranza per affrontare l’esistenza.

In ogni caso, la cosa più importante per orientarci verso Dio è invocarlo nel segreto del cuore, da soli, nell’intimità della propria coscienza. È lì dove ci si apre con fiducia al mistero di Dio o dove si decide di vivere soli, in modo ateo, senza Dio. Qualcuno mi dirà: «Ma come posso invocare Dio se non credo in lui né sono sicuro di nulla?». Si può. Questa invocazione sincera in mezzo all’oscurità e ai dubbi è, probabilmente, una delle vie piú pure e umili per aprirci al Mistero e diventare sensibili alla presenza di Dio nel profondo del nostro essere.

Il quarto evangelo ci ricorda che ci sono pecore che «non sono del recinto» e vivono lontano dalla comunità credente. Ma Gesù dice: «Anche queste devo attrarre, perché ascoltino la mia voce». Chi cerca in verità Dio ascolta, prima o poi, questa attrazione di Gesù nel profondo del suo cuore. Prima con riserve forse, poi con più fede e fiducia, un giorno con gioia profonda.

José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo

HOMILIA – FR

22-04-2018
4 Pâques – B
Jean 10,11-18

CHERCHER DE L’INTÉRIEUR

On ne peut pas envisager des programmes ou des techniques conduisant automatiquement jusqu’à Dieu. Il n’y a pas de méthode pour le rencontrer d’une façon sûre. A chacun de suivre sa propre voie, puisque chacun a sa façon à lui de s’ouvrir au mystère de Dieu. Cependant, tout ne favorise pas pareillement l’éveil à la foi.

Il y a des personnes qui ne parlent jamais de Dieu avec qui que ce soit. C’est un thème tabou; Dieu appartient au domaine privé. Mais ensuite, ils ne pensent pas non plus à lui ni ne se souviennent de lui dans l’intimité de leur conscience. Cette attitude, assez fréquente même parmi ceux qui se disent croyants, mène presque toujours à l’affaiblissement de la foi. Lorsqu’on ne se souvient jamais de quelque chose, cela finit par mourir par oubli et par inanition.

Par contre, il y a des personnes qui semblent beaucoup s’intéresser aux affaires religieuses. Elles aiment à poser des questions sur Dieu, sur la création, sur la Bible… et formulent des questions sans arrêt, même si elles n’attendent pas toujours la réponse. Cela ne semble pas les intéresser. Naturellement, toutes les paroles sont vaines si elles ne correspondent pas à une recherche sincère de Dieu en nous-mêmes. Ce n’est pas le fait de parler des «choses religieuses» qui est important mais de faire une place à Dieu dans sa propre vie.

D’autres aiment discuter sur la religion. Ils ne savent pas parler de Dieu si ce n’est pour défendre leur propre position et pour attaquer celle de l’adversaire. En fait, beaucoup de discussions à caractère religieux ne servent qu’à favoriser l’intolérance et l’endurcissement des positions. Par contre, celui qui cherche Dieu sincèrement, écoute l’expérience de ceux qui croient en lui et même celle de ceux qui l’ont abandonné. Je dois trouver ma propre voie, mais j’ai intérêt à connaître où les autres trouvent le sens, l’élan et l’espérance pour faire face à leur existence.

Dans tous les cas, le plus important pour nous orienter vers Dieu c’est de l’invoquer dans le secret de notre coeur, seul à seul dans l’intimité de notre propre conscience. C’est là qu’on s’ouvre avec confiance au mystère de Dieu ou qu’on décide de vivre seul, dans l’athéisme, sans Dieu. Quelqu’un peut me dire: «Mais comment vais-je invoquer Dieu si je ne crois pas en lui et si je ne suis sûr de rien?». Oui, c’est possible. Cette invocation sincère au milieu de l’obscurité et des doutes est sûrement l’un des chemins les plus purs et les plus humbles pour nous ouvrir au Mystère et pour nous rendre sensibles à la présence de Dieu au plus profond de notre être.

Le quatrième évangile nous rappelle qu’il y a des brebis qui «ne sont pas ce cette bergerie» et qui vivent loin de la communauté des croyants. Mais Jésus dit: «Je dois les attirer aussi vers moi afin qu’elles entendent ma voix». Celui qui cherche Dieu en vérité, éprouvera tôt ou tard cet attrait de Jésus au fond de son coeur. D’abord, avec des réticences peut-être, ensuite avec plus de foi et de confiance, et un jour, enfin, avec une joie profonde.

José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna


HOMILIA – PT

22-04-2018
Domingo 4 Páscoa – B
João 10,11-18

PROCURAR A PARTIR DO INTERIOR

Não se podem desenhar programas ou técnicas que conduzam automaticamente até Deus. Não há métodos para encontrar-se com Ele de forma segura. Cada um terá de seguir o Seu próprio caminho, pois cada um tem a sua forma de abrir-se ao mistério de Deus. No entanto, nem tudo favorece em igual medida o despertar da fé.

Há pessoas que nunca falam de Deus com ninguém. É um tema tabu; Deus pertence ao mundo do privado. Mas logo tampouco pensam Nele, nem o recordam na intimidade da sua consciência. Esta atitude, bastante frequente inclusive entre quem se diz crente, conduz quase sempre ao debilitamento da fé. Quando algo nunca se recorda, termina morrendo por esquecimento e inanição

Há, pelo contrário, pessoas que parecem interessar-se muito pelo religioso. Gostam de colocar questões sobre Deus, a criação, a Bíblia… Fazem preguntas e mais preguntas, mas não esperam a resposta. Não parece interesar-lhes. Naturalmente, todas as palavras são vãs se não há uma busca sincera de Deus no nosso interior. O importante não é falar de «coisas de religião», mas arranjar sítio para Deus na própria vida.

Outros gostam de discutir sobre religião. Não sabem falar de Deus se não é para defender a sua própria posição e atacar a contrária. De facto, bastantes discussões sobre temas religiosos não fazem senão favorecer a intolerância e o endurecimento de posições. No entanto, quem procura sinceramente Deus escuta a experiência de quem acredita Nele e inclusive de quem o abandonou. Tenho de encontrar o meu próprio caminho, mas interessa-me saber onde os outros encontram sentido, alento e esperança para enfrentar-se com a existência.

Em qualquer caso, o mais importante para nos orientarmos para Deus é invocá-lo no segredo do coração, a sós, na intimidade da própria consciência. É aí onde um se abre confiadamente ao mistério de Deus ou onde se decide viver só, de forma ateia, sem Deus. Alguém me dirá: «Mas como posso eu invocar a Deus se não creio Nele nem estou seguro de nada?». Pode-se. Essa invocação sincera no meio da escuridão e das dúvidas é, provavelmente, um dos caminhos mais puros e humildes para nos abrirmos ao Mistério e sermos sensíveis à presença de Deus no fundo do nosso ser.

O quarto evangelho recorda-nos que há ovelhas que «não são do redil» e vivem longe da comunidade crente. Mas Jesus diz: «Também a estas, as tenho que atrair, para que escutem a Minha voz». Quem procura, com verdade, Deus, escuta, mais tarde ou mais cedo, esta atração de Jesus no fundo do seu coração. Primeiro com reservas talvez, logo com mais fé e confiança, um dia com alegria profunda.

José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez

HOMILIA – EN

04-22-2018
4th Sunday of Easter – B
John 10,11-18

SEEK FROM WITHIN

You can’t design programs or technology that automatically lead to God. There aren’t methods to meet God that are certain. Each one needs to follow one’s own path, since each one has a way of opening self to the mystery of God. However, not everything equally favors an awakening of faith.

There are people who never talk about God with anyone. It’s a forbidden topic; God belongs to the private sphere. But even then they don’t ever think about God or remember God in the intimacy of their conscience. This attitude, pretty frequent even among those who call themselves believers, leads almost always to a weakening of faith. When something never gets remembered, it ends up dying by forgetfulness and starvation.

There are, on the contrary, people who seem very interested in religious things. They like to raise questions about God, creation, the Bible…. They ask question after question, but don’t wait for answers. It seems not to interest them. Naturally all these words are empty if there’s not a sincere seeking of God within. What’s important isn’t talking about «religious things», but making room for God in our own life.

Others like to discuss religion. They don’t know how to talk about God if it’s not about defending their own position and attacking anything different. In reality, all too often discussion about religious themes doesn’t do anything except favor intolerance and the hardening of positions. However, whoever sincerely seeks God listens to the experience of those who believe in God and even the experience of those who have abandoned God. I have to find my own path, but I’m interested in knowing where others find meaning, encouragement and hope in dealing with our existence.

Whatever the case, what’s most important to getting ourselves directed toward God is to call on God in the secret of the heart, alone, in the intimacy of one’s own conscience. That’s where one opens self confidently to the mystery of God or where one decides to live alone, as an atheist, without God. Someone could say to me: «But how can I call on God if I don’t believe in God or if I’m not sure of anything?». You can. That sincere calling in the midst of darkness and doubt is probably one of the more pure and humble ways of opening ourselves to the Mystery and making ourselves sensitive to God’s presence in the depth of our being.

The fourth Gospel reminds us that there are sheep who «aren’t of the fold» and who live far from the believing community. But Jesus says: «I must lead these too; they too will listen to my voice». Those who truly seek God listen sooner or later to the attraction of Jesus in the depths of their heart. At the beginning somewhat tentatively, later with more faith and trust, some day with deep joy.

José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf




Blog:               http://sopelakoeliza.blogspot.com

Para ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
                        http://iglesiadesopelana3v.blogspot.com


No hay comentarios:

Publicar un comentario