Nos faltan 55.000 visitas en nuestro blog para llegar a los dos millones. Gracias de corazón.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
El pasado 2 de octubre de 2014, José Antonio Pagola nos visitó en la Parroquia de San Pedro Apóstol de la Iglesia de Sopela, dándonos la conferencia: Volver a Jesucristo. Iniciar la reacción.
Pulsando aquí podréis disfrutar de ella.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
José Antonio Pagola: EL recibido estafa Satisfacción la Resolución definitiva de la Congregación Romana Parr la Doctrina de la Fe sobre mi Libro, Jesús.Aproximación Histórica .
-------------------------------------------------- ----------------------------------------------
Pulsando en la lista de los títulos de las homilías en diferentes idiomas podemos leer más homilías de años anteriores.
ES - BUSCAR DESDE DENTRO
EU - BARNEZ BILATU
CA - CERCAR DES DE DINS
GL - BUSCAR DESDE DENTRO
EN - SEEK FROM WITHIN
HOMILIA – ES
22-04-2018
Domingo 4 Pascua –
B
Juan 10,11-18
BUSCAR
DESDE DENTRO
No se pueden diseñar programas o
técnicas que conduzcan automáticamente hasta Dios. No hay métodos para
encontrarse con él de forma segura. Cada uno ha de seguir su propio camino,
pues cada uno tiene su manera de abrirse al misterio de Dios. Sin embargo, no
todo favorece en igual medida el despertar de la fe.
Hay personas que nunca hablan de
Dios con nadie. Es un tema tabú; Dios pertenece al mundo de lo privado. Pero
luego tampoco piensan en él ni lo recuerdan en la intimidad de su conciencia.
Esta actitud, bastante frecuente incluso entre quienes se dicen creyentes,
conduce casi siempre al debilitamiento de la fe. Cuando algo no se recuerda
nunca, termina muriendo por olvido e inanición.
Hay, por el contrario, personas
que parecen interesarse mucho por lo religioso. Les gusta plantear cuestiones
sobre Dios, la creación, la Biblia… Hacen preguntas y más preguntas, pero no
esperan la respuesta. No parece interesarles. Naturalmente, todas las palabras
son vanas si no hay una búsqueda sincera de Dios en nuestro interior. Lo
importante no es hablar de «cosas de religión», sino hacerle sitio a Dios en la
propia vida.
A otros les gusta discutir sobre
religión. No saben hablar de Dios si no es para defender su propia posición y
atacar la del contrario. De hecho, bastantes discusiones sobre temas religiosos
no hacen sino favorecer la intolerancia y el endurecimiento de posturas. Sin
embargo, quien busca sinceramente a Dios escucha la experiencia de quienes
creen en él e incluso la de quienes lo han abandonado. Yo tengo que encontrar
mi propio camino, pero me interesa conocer dónde encuentran los demás sentido,
aliento y esperanza para enfrentarse a la existencia.
En cualquier caso, lo más
importante para orientarnos hacia Dios es invocarlo en lo secreto del corazón,
a solas, en la intimidad de la propia conciencia. Es ahí donde uno se abre
confiadamente al misterio de Dios o donde decide vivir solo, de forma atea, sin
Dios. Alguien me dirá: «Pero ¿cómo puedo yo invocar a Dios si no creo en él ni
estoy seguro de nada?». Se puede. Esa invocación sincera en medio de la
oscuridad y las dudas es, probablemente, uno de los caminos más puros y
humildes para abrirnos al Misterio y hacernos sensibles a la presencia de Dios
en el fondo de nuestro ser.
El cuarto evangelio nos recuerda
que hay ovejas que «no son del redil» y viven lejos de la comunidad creyente.
Pero Jesús dice: «También a estas las tengo que atraer, para que escuchen mi
voz». Quien busca con verdad a Dios escucha, tarde o temprano, esta atracción
de Jesús en el fondo de su corazón. Primero con reservas tal vez, luego con más
fe y confianza, un día con alegría honda.
José Antonio Pagola
HOMILIA – EU
2018-04-22
Pazkoaldiko 4.
igandea – B
Joan 10,11-18
BARNEZ BILATU
Ezin
taxutu da Jainkoagana automatikoki eraman zaitzakeen egitarau edo teknikarik.
Ez da metodorik, harekin era seguruan topo egiteko modukorik. Nork bere bidea
egin behar du; izan ere, nork bere era du Jainkoaren misteriora irekitzeko.
Halaz guztiz, bide guztiek ez dute balio, neurri berean, fedea esnatzeko.
Bada
jenderik, Jainkoaz inorekin hitz egiten ez duenik. Gai tabu bat da; mundu
pribatuko gauza da. Baina, gero, pentsatu ere ez du egiten Jainkoagan, ez du
gogoratzen ere bere kontzientziaren barnekoitasunean. Jarrera honek, aski
sarria beren burua fededun aitortzen dutenengan ere, fedea ahultzera eraman ohi
du bat kasik beti. Zerbait inoiz ere gogoratzen ez denean, galdu egiten da
azkenean ahaztearen ahazteaz eta ahuleriaz.
Bada,
alderantziz, gauza erlijiosoez ardura handia duela ematen duen jenderik.
Gustukoa izaten du arazoak harrotzea Jainkoaz, kreazioaz, Bibliaz… Galdera
galderaren gain jardun ohi dira, baina erantzunik espero gabe. Ez du ematen
inporta zaienik ere. Jakina, hitz guztiak hutsal gertatzen dira, barnean
Jainkoaren zinezko bilaketarik ez bada. Garrantzizkoa ez da «erlijio-gauzez»
hitz egitea, baizik eta Jainkoari lekutxo bat egitea norberaren bizitzan.
Beste
batzuei, berriz, erlijioaren gainean eztabaida egitea gustatzen zaie. Ez dira
gai Jainkoaz hitz egiteko, beren posizioa defenditzeko ez bada eta arerioarena
atakatzeko. Izatez, gai erlijiosoen inguruko aski eztabaidak ez du egiten beste
ezer: intolerantzia eta posturak gogortzea aldeztu. Alabaina, Jainkoaren bila
zinez dabilenak gustukoa izaten du harengan sinesten dutenei entzutea, eta
baita Jainkoa alde batera utzia dutenei ere. Nork bere bidea topatu behar du,
baina axolagarri zaio ere jakitea besteek non aurkitzen duten zentzua, arnasa
eta esperantza bizitzari aurre egiteko.
Nolanahi
den, gauzarik inportanteena Jainkoagana jotzeko, bihotzaren bakardadetik berari
dei egitea da, norberak bakarrik, norberaren kontzientziaren barnetik. Hor
irekitzen ahal zaio bat Jainkoaren misterioari konfiantzaz edota, alderantziz,
hor erabakitzen du bakarrik bizitzea, era ateoan, Jainkoa gabe. Norbaitek
esaten ahal dit: «Baina nolatan dei egiten ahal diot Jainkoari, beragan
sinesten ez badut, ezertaz seguru ez banago?» Egin daitekeena da. Iluntasunean
eta duda-muda artean egindako zinezko dei hori da, segur aski, biderik
garbienetako eta apalenetako bat geure burua Misterioari irekitzeko eta geure
izatearen hondoenean dugun Jainkoaren presentziaz sentibera bihurtzeko.
Laugarren
ebanjelioak gogorarazten digu, badirela beste ardi batzuk, «artegiko ez
direnak», elkarte fededunetik urrun bizi direnak. Eta Jesusek dio: «Hauek ere
erakarri beharra dut, nire ahotsa entzun dezaten». Jainkoa zinez bilatzen
duenak sentituko du, goiz edo berandu, Jesusen erakarmen hori bere bihotz
barnean. Lehenik, agian, kontu handiz; gero, fedez eta konfiantzaz; halako
batean, poz sakonez.
José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain
HOMILIA – CA
22-04-2018
Diumenge 4 de
Pasqua – B
Joan 10,11-18
CERCAR DES DE DINS
No es
poden dissenyar programes o tècniques que condueixin automàticament fins a Déu.
No hi ha mètodes per trobar-se amb ell de forma segura. Cadascú ha de seguir el
seu propi camí, ja que cadascú té la seva manera d’obrir-se al misteri de Déu.
No obstant això, no tot afavoreix en la mateixa mesura el despertar de la fe.
Hi ha
persones que mai parlen de Déu amb ningú. És un tema tabú; Déu pertany al món
del que és privat. Però després tampoc pensen en ell ni el recorden en la
intimitat de la seva consciència. Aquesta actitud, força freqüent fins i tot
entre els que es diuen creients, condueix gairebé sempre al debilitament de la
fe. Quan alguna cosa no es recorda mai, acaba morint per oblit i inanició.
Hi
ha, per contra, persones que semblen interessar-se molt pel fet religiós. Els
agrada plantejar qüestions sobre Déu, la creació, la Bíblia… Fan preguntes i
més preguntes, però no esperen la resposta. No sembla interessar-los.
Naturalment, totes les paraules són vanes si no hi ha una recerca sincera de
Déu en el nostre interior. L’important no és parlar de «coses de religió», sinó
fer-li lloc a Déu en la pròpia vida.
A
altres els agrada discutir sobre religió. No saben parlar de Déu si no és per
defensar la seva pròpia posició i atacar la del contrari. De fet, força
discussions sobre temes religiosos no fan sinó afavorir la intolerància i
l’enduriment de postures. No obstant això, qui cerca sincerament Déu escolta
l’experiència dels que creuen en ell i fins i tot la dels que l’han abandonat.
Jo he de trobar el meu propi camí, però m’interessa conèixer on troben els
altres sentit, alè i esperança per enfrontar-se a l’existència.
En
qualsevol cas, el més important per orientar-nos cap a Déu és invocar-lo en el
secret del cor, a soles, en la intimitat de la pròpia consciència. És aquí on
hom s’obre confiadament al misteri de Déu o on decideix viure sol, de manera
atea, sense Déu. Algú em dirà: «Però ¿com puc invocar Déu si no crec en ell ni
estic segur de res?». Es pot. Aquesta invocació sincera enmig de la foscor i
els dubtes és, probablement, un dels camins més purs i humils per obrir-se al
Misteri i fer-nos sensibles a la presència de Déu en el fons del nostre ésser.
El
quart evangeli ens recorda que hi ha ovelles que «no són d’aquest ramat» i
viuen lluny de la comunitat creient. Però Jesús diu: «També les he de guiar.
Elles escoltaran la meva veu». Qui cerca amb veritat a Déu sent, tard o d’hora,
aquesta atracció de Jesús al fons del seu cor. Primer amb reserves potser,
després amb més fe i confiança, un dia amb alegria profunda.
José Antonio Pagola
Traductor: Francesc Bragulat
HOMILIA – GL
22-04-2018
Domingo 4 Pascua –
B
Xoán 10,11-18
BUSCAR DESDE DENTRO
Non
se poden deseñar programas ou técnicas que conduzan automáticamente ata Deus.
Non hai métodos para atoparse con el de forma segura. Cada un ha seguir o seu
propio camiño, pois cada un ten o seu xeito de abrirse ao misterio de Deus. Con
todo, non todo favorece en igual medida o espertar da fe.
Hai
persoas que nunca falan de Deus con ninguén. É un tema tabú; Deus pertence ao
mundo do privado. Pero logo tampouco pensan nel nin o recordan na intimidade da
súa conciencia. Esta actitude, bastante frecuente ata entre quen se din
crentes, conduce case sempre ao debilitamento da fe. Cando algo non se recorda
nunca, termina morrendo por esquecemento e inanición.
Hai,
pola contra, persoas que parecen interesarse moito polo relixioso. Gustan de
suscitaren cuestións sobre Deus, a creación, a Biblia… Fan preguntas e máis
preguntas, pero non agardan a resposta. Non parece interesarlles. Naturalmente,
todas as palabras son vas se non hai unha procura sincera de Deus no noso
interior. O importante non é falar de «cousas de relixión», senón facerlle
sitio a Deus na propia vida.
Outros
gustan de discutiren sobre relixión. Non saben falaren de Deus se non é para
defenderen a súa propia posición e atacaren a do contrario. De feito, bastantes
discusións sobre temas relixiosos non fan senón favorecer a intolerancia e o
endurecemento de posturas. Con todo, quen busca sinceramente a Deus escoita a
experiencia dos que cren nel e ata a dos que o abandonaron. Eu teño de atopar o
meu propio camiño, pero interésame coñecer onde atopan os demais sentido,
alento e esperanza para enfrontárense á existencia.
En
calquera caso, o máis importante para orientármonos cara a Deus é invocalo no
secreto do corazón, a soas, na intimidade da propia conciencia. É aí onde un se
abre confiadamente ao misterio de Deus ou onde decide vivir só, de forma atea,
sen Deus. Alguén me dirá: «Pero como podo eu invocar a Deus se non creo nel nin
estou seguro de nada?». Pois pódese. Esa invocación sincera no medio da
escuridade e das dúbidas é, probabelmente, un dos camiños máis puros e humildes
para abrírmonos ao Misterio e facernos sensíbeis á presenza de Deus no fondo do
noso ser.
O
cuarto Evanxeo recórdanos que hai ovellas que «non son deste curro» e viven
lonxe da comunidade crente. Pero Xesús di: «Tamén a estas as teño que atraer,
para que escoiten a miña voz». Quen busca con verdade a Deus escoita, tarde ou
cedo, esta atracción de Xesús no fondo do seu corazón. Primeiro con reservas,
talvez. Logo con máis fe e confianza. E un día con alegría fonda.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
HOMILIA –IT
22-04-2018
Domenica 4 Pasqua –
B
Giovanni 10,11-18
CERCARE DAL DI DENTRO
Non
si possono disegnare programmi o tecniche che conducano automaticamente fino a
Dio. Non ci sono metodi per incontrarsi con lui in maniera sicura. Ognuno deve
seguire il suo proprio cammino, perché ognuno ha il suo modo di aprirsi al
mistero di Dio. Tuttavia, non tutto favorisce in ugual misura il risvegliarsi
della fede.
Ci
sono persone che non parlano mai di Dio con nessuno. È un tema tabú; Dio
appartiene al mondo del privato. Ma poi non pensano nemmeno a lui né lo
ricordano nell’intimità della loro coscienza. Questo atteggiamento, abbastanza
frequente anche tra coloro che si dicono cristiani, conduce quasi sempre
all’indebolimento della fede. Quando qualcosa non si ricorda mai, finisce per
morire per dimenticanza e inanizione.
Al
contrario, ci sono persone che sembrano interessarsi molto al religioso. Amano
porre questioni su Dio, la creazione, la Bibbia… Fanno domande e domande, ma
non aspettano la risposta. Non sembra interessarle. Naturalmente, tutte le
parole sono vane se non c’è una ricerca sincera di Dio nel nostro cuore. La
cosa importante non è parlare di «cose di religione», ma fare spazio a Dio
nella propria vita.
Ad
altri piace discutere sulla religione. Non sanno parlare di Dio se non è per
difendere la propria posizione e attaccare quella contraria. Di fatto, molte
discussioni su temi religiosi non fanno che favorire l’intolleranza e
l’indurimento delle posizioni. Tuttavia, chi cerca sinceramente Dio ascolta
l’esperienza di chi crede in lui e anche quella di coloro che lo hanno
abbandonato. Io devo trovare il mio proprio cammino, ma mi interessa conoscere
dove gli altri trovano senso, coraggio e speranza per affrontare l’esistenza.
In
ogni caso, la cosa più importante per orientarci verso Dio è invocarlo nel
segreto del cuore, da soli, nell’intimità della propria coscienza. È lì dove ci
si apre con fiducia al mistero di Dio o dove si decide di vivere soli, in modo
ateo, senza Dio. Qualcuno mi dirà: «Ma come posso invocare Dio se non credo in
lui né sono sicuro di nulla?». Si può. Questa invocazione sincera in mezzo
all’oscurità e ai dubbi è, probabilmente, una delle vie piú pure e umili per
aprirci al Mistero e diventare sensibili alla presenza di Dio nel profondo del
nostro essere.
Il quarto
evangelo ci ricorda che ci sono pecore che «non sono del recinto» e vivono
lontano dalla comunità credente. Ma Gesù dice: «Anche queste devo attrarre,
perché ascoltino la mia voce». Chi cerca in verità Dio ascolta, prima o poi,
questa attrazione di Gesù nel profondo del suo cuore. Prima con riserve forse,
poi con più fede e fiducia, un giorno con gioia profonda.
José Antonio Pagola
Traduzzione: Mercedes Cerezo
HOMILIA – FR
22-04-2018
4 Pâques – B
Jean 10,11-18
CHERCHER DE L’INTÉRIEUR
On ne
peut pas envisager des programmes ou des techniques conduisant automatiquement
jusqu’à Dieu. Il n’y a pas de méthode pour le rencontrer d’une façon sûre. A
chacun de suivre sa propre voie, puisque chacun a sa façon à lui de s’ouvrir au
mystère de Dieu. Cependant, tout ne favorise pas pareillement l’éveil à la foi.
Il y
a des personnes qui ne parlent jamais de Dieu avec qui que ce soit. C’est un
thème tabou; Dieu appartient au domaine privé. Mais ensuite, ils ne pensent pas
non plus à lui ni ne se souviennent de lui dans l’intimité de leur conscience.
Cette attitude, assez fréquente même parmi ceux qui se disent croyants, mène
presque toujours à l’affaiblissement de la foi. Lorsqu’on ne se souvient jamais
de quelque chose, cela finit par mourir par oubli et par inanition.
Par
contre, il y a des personnes qui semblent beaucoup s’intéresser aux affaires
religieuses. Elles aiment à poser des questions sur Dieu, sur la création, sur
la Bible… et formulent des questions sans arrêt, même si elles n’attendent pas
toujours la réponse. Cela ne semble pas les intéresser. Naturellement, toutes
les paroles sont vaines si elles ne correspondent pas à une recherche sincère
de Dieu en nous-mêmes. Ce n’est pas le fait de parler des «choses religieuses»
qui est important mais de faire une place à Dieu dans sa propre vie.
D’autres
aiment discuter sur la religion. Ils ne savent pas parler de Dieu si ce n’est
pour défendre leur propre position et pour attaquer celle de l’adversaire. En
fait, beaucoup de discussions à caractère religieux ne servent qu’à favoriser
l’intolérance et l’endurcissement des positions. Par contre, celui qui cherche
Dieu sincèrement, écoute l’expérience de ceux qui croient en lui et même celle
de ceux qui l’ont abandonné. Je dois trouver ma propre voie, mais j’ai intérêt
à connaître où les autres trouvent le sens, l’élan et l’espérance pour faire
face à leur existence.
Dans
tous les cas, le plus important pour nous orienter vers Dieu c’est de
l’invoquer dans le secret de notre coeur, seul à seul dans l’intimité de notre
propre conscience. C’est là qu’on s’ouvre avec confiance au mystère de Dieu ou
qu’on décide de vivre seul, dans l’athéisme, sans Dieu. Quelqu’un peut me dire:
«Mais comment vais-je invoquer Dieu si je ne crois pas en lui et si je ne suis
sûr de rien?». Oui, c’est possible. Cette invocation sincère au milieu de
l’obscurité et des doutes est sûrement l’un des chemins les plus purs et les
plus humbles pour nous ouvrir au Mystère et pour nous rendre sensibles à la
présence de Dieu au plus profond de notre être.
Le
quatrième évangile nous rappelle qu’il y a des brebis qui «ne sont pas ce cette
bergerie» et qui vivent loin de la communauté des croyants. Mais Jésus dit: «Je
dois les attirer aussi vers moi afin qu’elles entendent ma voix». Celui qui
cherche Dieu en vérité, éprouvera tôt ou tard cet attrait de Jésus au fond de
son coeur. D’abord, avec des réticences peut-être, ensuite avec plus de foi et
de confiance, et un jour, enfin, avec une joie profonde.
José Antonio Pagola
Traducteur: Carlos Orduna
HOMILIA – PT
22-04-2018
Domingo 4 Páscoa –
B
João 10,11-18
PROCURAR A PARTIR DO INTERIOR
Não
se podem desenhar programas ou técnicas que conduzam automaticamente até Deus.
Não há métodos para encontrar-se com Ele de forma segura. Cada um terá de
seguir o Seu próprio caminho, pois cada um tem a sua forma de abrir-se ao
mistério de Deus. No entanto, nem tudo favorece em igual medida o despertar da
fé.
Há
pessoas que nunca falam de Deus com ninguém. É um tema tabu; Deus pertence ao
mundo do privado. Mas logo tampouco pensam Nele, nem o recordam na intimidade
da sua consciência. Esta atitude, bastante frequente inclusive entre quem se
diz crente, conduz quase sempre ao debilitamento da fé. Quando algo nunca se
recorda, termina morrendo por esquecimento e inanição
Há,
pelo contrário, pessoas que parecem interessar-se muito pelo religioso. Gostam
de colocar questões sobre Deus, a criação, a Bíblia… Fazem preguntas e mais
preguntas, mas não esperam a resposta. Não parece interesar-lhes. Naturalmente,
todas as palavras são vãs se não há uma busca sincera de Deus no nosso
interior. O importante não é falar de «coisas de religião», mas arranjar sítio
para Deus na própria vida.
Outros
gostam de discutir sobre religião. Não sabem falar de Deus se não é para
defender a sua própria posição e atacar a contrária. De facto, bastantes
discussões sobre temas religiosos não fazem senão favorecer a intolerância e o
endurecimento de posições. No entanto, quem procura sinceramente Deus escuta a
experiência de quem acredita Nele e inclusive de quem o abandonou. Tenho de
encontrar o meu próprio caminho, mas interessa-me saber onde os outros
encontram sentido, alento e esperança para enfrentar-se com a existência.
Em
qualquer caso, o mais importante para nos orientarmos para Deus é invocá-lo no
segredo do coração, a sós, na intimidade da própria consciência. É aí onde um
se abre confiadamente ao mistério de Deus ou onde se decide viver só, de forma
ateia, sem Deus. Alguém me dirá: «Mas como posso eu invocar a Deus se não creio
Nele nem estou seguro de nada?». Pode-se. Essa invocação sincera no meio da
escuridão e das dúvidas é, provavelmente, um dos caminhos mais puros e humildes
para nos abrirmos ao Mistério e sermos sensíveis à presença de Deus no fundo do
nosso ser.
O
quarto evangelho recorda-nos que há ovelhas que «não são do redil» e vivem
longe da comunidade crente. Mas Jesus diz: «Também a estas, as tenho que
atrair, para que escutem a Minha voz». Quem procura, com verdade, Deus, escuta,
mais tarde ou mais cedo, esta atração de Jesus no fundo do seu coração.
Primeiro com reservas talvez, logo com mais fé e confiança, um dia com alegria
profunda.
José Antonio Pagola
Tradutor: Antonio Manuel Álvarez Perez
HOMILIA – EN
04-22-2018
4th Sunday of Easter – B
John 10,11-18
SEEK FROM WITHIN
You can’t design programs or technology that
automatically lead to God. There aren’t methods to meet God that are certain.
Each one needs to follow one’s own path, since each one has a way of opening
self to the mystery of God. However, not everything equally favors an awakening
of faith.
There are people who never talk about God with anyone.
It’s a forbidden topic; God belongs to the private sphere. But even then they
don’t ever think about God or remember God in the intimacy of their conscience.
This attitude, pretty frequent even among those who call themselves believers,
leads almost always to a weakening of faith. When something never gets
remembered, it ends up dying by forgetfulness and starvation.
There are, on the contrary, people who seem very
interested in religious things. They like to raise questions about God,
creation, the Bible…. They ask question after question, but don’t wait for
answers. It seems not to interest them. Naturally all these words are empty if
there’s not a sincere seeking of God within. What’s important isn’t talking
about «religious things», but making room for God in our own life.
Others like to discuss religion. They don’t know how
to talk about God if it’s not about defending their own position and attacking
anything different. In reality, all too often discussion about religious themes
doesn’t do anything except favor intolerance and the hardening of positions.
However, whoever sincerely seeks God listens to the experience of those who
believe in God and even the experience of those who have abandoned God. I have
to find my own path, but I’m interested in knowing where others find meaning,
encouragement and hope in dealing with our existence.
Whatever the case, what’s most important to getting
ourselves directed toward God is to call on God in the secret of the heart,
alone, in the intimacy of one’s own conscience. That’s where one opens self
confidently to the mystery of God or where one decides to live alone, as an
atheist, without God. Someone could say to me: «But how can I call on God if I
don’t believe in God or if I’m not sure of anything?». You can. That sincere
calling in the midst of darkness and doubt is probably one of the more pure and
humble ways of opening ourselves to the Mystery and making ourselves sensitive
to God’s presence in the depth of our being.
The fourth Gospel reminds us that there are sheep who
«aren’t of the fold» and who live far from the believing community. But Jesus
says: «I must lead these too; they too will listen to my voice». Those who
truly seek God listen sooner or later to the attraction of Jesus in the depths
of their heart. At the beginning somewhat tentatively, later with more faith
and trust, some day with deep joy.
José Antonio Pagola
Translator: Fr. Jay VonHandorf
Para
ver videos de las Conferencias de José Antonio Pagola
No hay comentarios:
Publicar un comentario